Көркемсурет училищесінен лагерьге донос арқылы түскен Лев Премиров былай деп жазды: «әлім жеткенше бейнелеп, суреттеп отырғанның бәрі – шындық. Бұл біздің Освенцим, біздің инферно, өңіміздегі тозағымыз. Мұның бәрі қайталануы мүмкін екеніне күмәнім жоқ, олай болған күні, бұдан да қорқынышты, ұяттан бетер безген және ауқымдырақ болмақ. Себебі адам көп өзгерген жоқ, және кез келген тәрбие – өзімшілдік, немқұрайлылық пен салқын қатыгездік сіңірген жер қабатының үстіндегі жұқа жабынды ғана... Қолым, еркімнен тыс, «түрме» және «лагерь»  сөздерін жамылғы еткен сұмдықты, елестетуге және сипаттауға болмайтынның бәрін жеткізсін».

Оның шығармалары қас-қағым сәтті ғана емес, тоқырауға төтеп берер ішкі қарсылықты да білдіреді. Шығармалардың символизмі трагедияны емес, адамгершілікті жоғалту ұмтылысын тоқтатуды суреттейді. 

ҚарЛАГ және арнайы қоныстар суретшілерінің туындылары шығармашылық қана емес, уақыт үзінділері сақталған мұрағаттар. Есте сақтау механизмдерін зерттеген Морис Халбвакс жадының басқалармен әрекеттесу арқылы қалыптасатынын атап өткен. Қамау жағдайында суретшілер өз туындыларын ажыраған тағдырлар арасындағы көпірге айналдыра отырып, жеке тұлға және ұжымды байланыстырудың жолын таба алған.

Постмодерндік философ Жак Деррида мұрағатты тек сақтау орны емес, жоғалып кетуге қарсы тұру механизмі деп атаған. Фогелер, Эйферт, Мыслина, Премировтің және басқа да көптеген репрессияға ұшыраған суретшілердің туындылары дәл осындай мұрағаттар: олар жадының өшіуіне қарсы тұрып, қалай сақталып қалғанын баяндайды. Бұл туындылар қарапайым жауаптар бермейді. Олар жұбата да, тыныштандыра да алмайды. Олай болса, олар бізге не үшін қажет? Жад барған сайын айла-шарғы жасау құралына айналып бара жатқан әлемде қуғын-сүргінге ұшыраған суретшілердің туындылары ұмытудың қауіпті екенін еске салады. Олардың мұрасы тек қасіреттің куәгері ғана емес, сонымен бірге адамның ең қатыгез жағдайда өзін қалай сақтай алатыны туралы сабақ, өткен мен болашақ арасындағы диалог. Бір интерпретация жүгенінде қалыуымызға наразы, керісінше, рефлексия мен жаңа мағыналар ізденісін талап етеді. Кез келген басқа өнер сияқты, қуғын-сүргінге ұшыраған өнер де дайын жауап бермейді – сұрақтар қояды: айналадағының бәрі күйреп жатқанда адамгершілікті қалай сақтауға болады? Жарақат туралы клишеге айналдырмай айта алатын тілді қалай табамыз? КарЛАГ мұрасы біз үшін сынақ болып қала береді. Ол тек есте сақтауды ғана емес, сонымен қатар еркіндік туралы, адамның төзімділігінің шегі туралы, шығармашылықтың мәні туралы ойлауды талап етеді.